Hoe ontwikkelen mens, dier en ding zich in de loop van hun leven op aarde? Daarover schrijft de Gentse Sofie Verdoodt (1983) in haar onlangs verschenen dichtbundel Anker Kruis Hart. De conclusie: we staan nooit stil, maar raken continu verstrikt in een web van verlangen, verzorging en rouw. Gelukkig is daar de dichter om ons houvast te bieden: net wanneer we denken dat we kopje-onder gaan, gooit Verdoodt haar anker uit.
Deze veelbelovende Vlaamse debuteerde in 2014 met Doodwater. Als doctor in de kunstwetenschappen doceert ze en schrijft ze essays over film en kunst. Anker Kruis Hart won de publieksprijs van De Grote Poëzieprijs 2024.