Rinske Bouwman - 1 - De proloog

Beste Robin, over twee weken ontmoeten we elkaar. Nu zit ik zit in de trein en kijk ik naar buiten. Vlak naast het spoor, op dat stukje groen, rent een groot paard met de trein mee. Als er paaltjes voorbijrazen, springt het paard er moeiteloos overheen. Soms komt het onhandig neer, maar dan zie je de spieren in de bovenbenen van het paard zich aanspannen en binnen een paar galopsprongen is het dan weer bij mijn raam. Het paard is wit. Nee, zwart. Nee, het is voskleurig. Binnen, in de treincoupé, hangt een schermpje met info. Alle stations die we nog aan zullen doen worden opgesomd. Soest, Soest Zuid, Den Dolder, Bilthoven. Dan verschijnt de temperatuur in beeld. Dertien graden, zonnetje, wolkje. De snelheid, nu. Honderdéénentwintig kilometer per uur. Ik kijk weer naar buiten. We gaan een tunnel door, het paard rent bovenlangs. Zodra we de tunnel uit zijn, ontmoeten het paard en ik elkaar weer. Het galoppeerd met honderdéénentwintig kilometer per uur om naast me te blijven.

Laatst kwam ik er achter dat heel veel mensen een reispaard hebben. Ik dacht eerlijk gezegd dat het iets van mij was, dat ik dat verzonnen had en niemand anders. Ik heb het er nooit met iemand over gehad. Maar het blijkt een veelvoorkomend verzinsel. Vanaf kind al heeft een groot aantal mensen dat wanneer ze vanuit achterin de auto naar buiten keken, er een paard met ze mee rende langs de snelweg, af en toe over de vangrail springend. Sommige mensen hebben geen paard maar een supermens in de berm. Hardcore parkour. Weer anderen hebben bijvoorbeeld een hond. Hoe kan het dat we zo’n specifieke collectieve fantasie hebben zonder dat we hier ooit iets over hebben afgesproken? Het overstijgt landsgrenzen, gender, taal.

Over twee weken zal ik weer in de trein zitten, maar dan richting Den Haag, om deel te nemen aan The Chronicles,het residentieproject van Crossing Border waarbij schrijvers aan vertalers gekoppeld zijn. Ik ben gekoppeld aan jou, Robin, jij zal mijn teksten vertalen naar het Zweeds. We kennen elkaar niet, jij leert mij nu al langzaam kennen via mijn teksten. Maar hoe kom ik erachter wie jij bent? Kan dat misschien al via jouw vertaling van deze brief? Ik wil weten of jij ook een reispaard hebt. Kan jij me, als je deze tekst vertaalt, antwoord geven? In de tekst? In een geheime boodschap alleen aan mij, of tegelijk ook aan alle lezers? Kan je in deze zin, precies deze zin, ergens een hint geven? Iets met eerste letters van de woorden? Iets met een knipoog?

Natuurlijk heb ik je opgezocht op internet. Ik lees dat je in Zweden woont, met je gezin. Op je insta-account zie ik foto’s. Jouw dochtertje is nog maar heel klein. Zij zal ook een reispaard krijgen, denk je ook niet? Over een paar jaar rijd je misschien wel met haar over de Zweedse snelweg, of sjezen jullie met de trein door het glooiende landschap. Als je haar dan naar buiten ziet kijken, probeer dan te zien of ze zomaar naar buiten staart, of dat ze hem ziet, haar eigen reispaard.

Maar eerst: Crossing Border. Nog maar twee weken. Ik heb er zin in!