Rinske Bouwman - 4 - Wie dit leest is gek

Beste Robin,

Er zijn dus heel veel mensen hier in de stad die geen idee hebben dat wij ons hebben ondergedompeld in een literair festival. Dat was ik even vergeten. We zijn zo bezig met het hier en nu. We schrijven, vertalen, lopen, zoeken, eten, luisteren, lezen voor, geven applaus, moeten lachen.

Vanochtend zag ik een van de moderators van het festival aan het ontbijt in ons hotel. Hij las een boek (zoals moderators natuurlijk 24/7 doen) en at een croissant (ik weet niet hoe vaak moderators dat doen). Hij moet ook op zijn Instagram gepost hebben terwijl hij ontbeet, want later zag ik een post van hem: hij had gezocht op het internet naar nieuwsberichten over Crossing Border. Maar weet je wat er gebeurt als je zoekt op internet of er over Crossing Border geschreven wordt, met andere woorden: als je zoekt op nieuwsberichten met als zoekterm ‘crossing border’? Dan krijg je helemaal geen nieuws over literatuur. Dan krijg je nieuwsberichten over bommen die net over grenzen worden gedropt. Over dodentallen. Over oorlog. Ik denk dat oorlog het tegenovergestelde van poëzie is. Hoewel er hele mooie gedichten bestaan omdat er oorlog is. Gisteravond bijvoorbeeld las Ghayath Almadhoun voor uit zijn dichtbundel ‘Ik heb een afgehakte hand voor je meegenomen.’ Hij is Syrisch-Palestijns-Zweeds. Ik fluisterde of jij hem heel toevallig kende, je kende hem niet. Ik gaf je een dadel. Jij stopte de pit in je broekzak. De gedichten van Almadhoun sneden de lucht in reepjes.

De bubbel wordt gevoed met alles om ons heen, maar alles om ons heen wordt niet gevoed door ons. Of wel? Wie lezen deze brieven eigenlijk, Robin?

Vanavond zat ik in de zaal bij Local Natives. De host van de zaal mimede een applaus-o-meter met zijn arm toen hij de band aankondigde. Dat was niet nodig: er zaten fans in de zaal. Ik denk dat er veel mensen een kaartje voor het festival hebben gekocht omdat ze graag deze band wilden zien. Zouden zij deze brief lezen?

Daarna stond ik in het zaaltje helemaal op zolder te kijken naar een bandje. De zanger introduceerde een liedje, het ging over een vriend van hem die hij waardeerde, hoe knap hij het vond dat die vriend zo door het leven gleed ondanks alle meningen van anderen. De zaal was muisstil, tot een vrouw schaterlachte. Ze had niet door dat het zo stil was, zou ze later uitleggen. Ze had oordopjes in. Haar bubbel zat strak om haar lijf. Zou zij deze brief lezen?

Misschien maakt het niet uit. Al lezen alleen wij het terug. Tijdens ons interview vroeg de moderator aan ons wat we meenamen uit deze ervaring. Elkaar, is hopelijk het antwoord. Wij schrijven sowieso, vertalen sowieso, we lopen, zoeken, eten, luisteren, lezen voor, geven applaus, moeten lachen. Dat blijft, ook na Crossing Border.

Morgen vallen we uit het festival. We kunnen niet anders. Het is dan klaar. We komen bovendrijven en pakken de trein, weg uit Den Haag. Naast ons galoppeert ons reispaard met ons mee.